အခ်စ္ေတာ္ လက္ပတ္နာရီေလး

     ဦးေကသည္ ရံုးပိတ္ရက္အတြင္း ခရီးထြက္ရန္ ျပင္ဆင္စရာရွိသည္မ်ားကို ျပင္ဆင္ေနခဲ႕သည္။ အက်ီၤအိတ္ကပ္အတြင္းမွ အိတ္ေဆာင္ေရဒီယိုေေလးက မိုးေလဝသသတင္းမ်ားကို ေၾကျငာေနသည္။
         "မနက္ျဖန္ ေနသာရန္ရွိပါသည္"
       ၾကည္ႏူးရႊင္ျပစြာျဖင္႕ ေလခၽြန္ရင္း ဦးေကသည္ လက္ကိုင္ပုဝါထုတ္၍ သူ၏ လက္ပတ္နာရီေလးကို ညင္သာစြာ ပြတ္တိုက္ေနသည္။ ဤသည္မွာ သူအျမဲ လုပ္ေနက် အက်င္႕ပင္ျဖစ္သည္။ ေခါင္းကုတ္ျခင္း၊ နားရြက္ကိုင္ျခင္း၊ ႏွာေခါင္းပြတ္ျခင္း စသည့္ အဓိပၸါယ္မရွိေသာ အမူအက်င္႕မ်ားႏွင္႕ မတူဘဲ ၊ သူ၏ အက်င္႕မွာ ထူးျခားလွသည္။ ဤလက္ပတ္နာရီေလးအား အျမဲတေစ သူက အရိပ္တၾကည့္ၾကည့္ႏွင္႕ ေနခဲ႕သည္။ ခ်ဲ႕ကားျပီး ေျပာခ်င္လွ်င္ ဤနာရီေလးကို ေမတၱာသက္ဝင္ ခ်စ္ခင္ေနသည္ဟုပင္ ေျပာႏုိင္သည္။
        ဤနာရီေလးကို ဦးေက ဝယ္ခဲ႕သည္မွာ ငါးႏွစ္တာ ကာလပင္ ျပည့္ေပေတာ့မည္။ ကုန္တိုက္တစ္ခု၏ နာရီအေရာင္းေကာင္တာကို ျဖတ္သြားစဥ္ ၊ မွန္ရွိဳးေက့စ္အတြင္း တန္းစီျပထားေသာ နာရီေပါင္းမ်ားစြာထဲမွ နာရီတစ္လံုးသည္ ဖ်တ္ကနဲ ဝင္းလက္သြားသည္။ ႏွိဳင္းယွဥ္ရလွ်င္ မိန္းမေခ်ာေလးတစ္ေယက္က မ်က္ေစ့တစ္ဖက္ မွိတ္ျပျခင္းခံလိုက္ရသကဲ႕သို႕ ဦးေက ခံစားလိုက္ရသည္။ ထို႕ျပင္ "ကြ်န္မကို ဝယ္သြားပါ" ဟု ခ်ိဳသာေသာ အသံေလးျဖင္႕ ေျပာေနသံကိုပင္ ၾကားလိုက္ရသကဲ႕သို႕လည္း ထင္ခဲ႕မိသည္။ နာရီေလးမွာ ေရွးေဟာင္းျမိဳ႕ေတာ္တစ္ခု၏ ေရႊဒဂၤါးျပားကို နာရီဒိုင္ခြက္အျဖစ္ ျပဳလုပ္ထားပါသည္။
      တုိက္ဆိုင္စြာပင္ ထိုေန႕မွာလည္း အလုပ္ဝင္ျပီးေနာက္ ပထမဆံုး BONUS ဆုေၾကးရခဲ႕ေသာေန႕ ျဖစ္ေနခဲ႕သည္။
     "ေကာင္းျပီ ဝယ္လိုက္မယ္" ဟု အမွတ္မထင္ပင္ သူ႕ႏွဳတ္ကေျပာလိုက္မိသည္။ ထိုအခ်ိန္မွစ၍ ထိုနာရီကေလးသည္ ဦးေကႏွင္႕ အျမဲမခြဲမခြါျဖစ္ခဲ႕သည္။ ဦးေကသည္ နာရီေလးကို သူ႕ခႏာၱကိုယ္၏ အစိတ္အပိုင္း တခုပမာ ယုယခဲ႕သည္။ ဦးေကမွာ ငယ္္ရြယ္က်န္းမာသူ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ သူ၏ က်န္းမာေရး စစ္ေဆးမွဳကို စိတ္မဝင္စားလွေသာ္လည္း နာရီေလးကိုမူ နာရီျပင္ဆိုင္တြင္ ပံုမွန္ စစ္ေဆးမွဳ ခံယူခဲ႕သည္။
    နာရီျပင္ဆိုင္တြင္ ေပးထားရသည့္အခ်ိန္တုိင္း ဦးေက၏ စိတ္ထဲတြင္ နာရီေလးကို လြမ္းဆြတ္သတိရေနတတ္သည္။ ဤကဲ႕သို႕ ဂရုစိုက္မွဳမ်ားေၾကာင္႕ နာရီေလးမွာလည္း မည္သည္႕အခါမွ် အခ်ိန္မမွန္ျခင္း မျဖစ္ခဲ႕ေပ။ ေႏွးျခင္းမရွိ။ ျမန္ျခင္းမရွိ၊ တိက်ေသာ အခ်ိန္ကိုသာ ေသခ်ာစြာ ျပသႏိုင္ခဲ႕သည္။
       အိတ္ေဆာင္ေရဒီယိုမွ နာရီအခ်က္သံ ေပၚထြက္လာသည္။ ဦးေကသည္ ေခါင္းတစ္ခ်က္ခါလိုက္ရင္း.....
       "ထူးဆန္းလိုက္တာ... ေရဒီယိုကပဲ အခ်ိန္မွားရတယ္လို႕"
    ဦးေကစိတ္ထဲမွာေတာ့ မွားျခင္းမွားလွ်င္ ေရဒီယိုကပဲ မွားႏိုင္မည္။ သူ႕နာရီက မမွားႏိုင္ဟု နာရီေလးအေပၚ အစြမ္းကုန္ ယံုၾကည္ထားသည္။ သို႕ေသာ အျခားလုိင္းကိုလည့္ျပီး နာရီကုိ တိုက္ၾကည့္လိုက္ေသာအခါ ေရဒီယိုမွ ေၾကျငာေသာအခ်ိန္မွာ မွန္ကန္ေနေၾကာင္း သိလိုက္ရသည္။ သူ အရမ္းကို ထူပူသြားသည္။
       သြားျပီ။ လိုက္ပါစီးနင္းရန္ လက္မွတ္ဝယ္ထားေသာ ဘတ္စ္ကား၏ ထြက္ခ်ိန္ကို ဦးေက မမီနိုင္ေတာ႕ပါ ။ သူသည္ တခါမွ် မျပဳစဖူး ၊ လက္ပတ္နာရီေလးကို စိတ္တုိစြာ ေအာ္ပစ္လိုက္သည္။
     "မင္း ဘယ္လိုလုပ္လိုက္တာလဲကြာ ။ ဒီေလာက္ေတာင္ အရိပ္တၾကည့္ၾကည့္နဲ႕ အခ်ိန္မမွားေအာင္ ဂရုစိုက္ေနတဲ႕ဟာကိုကြာ"
      မည္သို႕ပင္ ျဖစ္ေစ ၊ သူ႕အတြက္ေတာ့ ခရီးထြက္မည့္ အစီအစဥ္အား ဖ်က္သိမ္းပစ္လုိက္ရံုမွတပါး အျခားမရွိေတာ႕ေပ။ သူသည္ စိတ္ညစ္ညဴးစြာျဖင့္ လမ္းေလွ်ာက္ထြက္လာရင္း နာရီျပင္ဆိုင္ကိုပါ တပါတည္း ဝင္လိုက္သည္။
    "ထူးဆန္းတယ္ဗ်ာ....ဒီလိုေနာက္က်တာ ၊ ဒါ ပထမဆံုးအၾကိမ္ပဲ ။ က်ဳပ္ရဲ႕ေပ်ာ္ရြင္စရာေကာင္းမယ့္ ရံုးပိတ္ရက္ကေလးကေတာ႕ သြားပါျပီဗ်ာ"
      "ဟိုတေလာကပဲ ေသေသခ်ာခ်ာ စစ္ေဆးထားျပီးခါစ ရွိေသးတယ္"
    နာရီျပင္ဆရာက နာရီကို ယူၾကည္႕ရင္းေျပာသည္။ ထို႕ေနာက္ အလြန္အံၾသသည့္ အသံျဖင့္ ဆက္ေျပာျပန္သည္။
      "ခင္ဗ်ားနာရီက အေကာင္းၾကီးပဲ.... ဘယ္ေနရာမွ ပ်က္ေနတာ မေတြ႕ရပါလားဗ်ာ"
      "မျဖစ္ႏိုင္တာဗ်ာ"
     ဤအခ်ိန္တြင္ အက်ၤီအိတ္ထဲမွာ ထည့္ထားဆဲရွိေသာ အိတ္ေဆာင္ ေရဒီယိုမွ သတင္းေၾကျငာသံ ၾကားလိုက္ရသည္။
      "ယခု အခ်ိန္မွာ ခရီးသြားရာသီျဖစ္ပါသည္။ အက္စ္ေတာင္တန္းသို႕ အေပ်ာ္ခရီးလည္ပတ္ရန္သြားေသာ ဘတ္စ္ကားသည္..."
        ဤသတင္းၾကားၾကားျခင္း ဦးေကသည္ နာရီျပင္ဆရာအား ၾကားျဖတ္ေျပာသည္။
     "ေတြ႕လား... ဒီနာရီေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ္ အဲဒီဘတ္စ္ကားနဲ႕ လိုက္ဖို႕ ေနာက္က်သြားတာေပါ႕.... ေသခ်ာပါတယ္ ဒီနာရီပ်က္ေနတာ...."
         "....သည္ ေတာင္နံရံႏွင့္ တိုက္မိျပီး တိမ္းေမွာက္ကာ ၊ ေခ်က္ကမ္းပါးထဲသို႕....."

                        မူရင္း။   ။ (BOKO CHAN စာအုပ္မွ HOSHI SHINICHI ၏ AIYO NO TOKEI ဝတၳဳတို)