အသည္းႏွလံုးနဲ႕ေရးတဲ႕ စာစီစာကံုး

    စာေရးခံုေပၚမွာ ဖရိုဖရဲတင္ထားခဲ႕ေသာ ခိုျပာေရာင္ ဆြယ္တာအက်ီၤက ေတာ္မီကေလး၏ ကစဥ္႕ကလ်ား ထင္ဟပ္ေနသည္။ ခုေလးတင္ပင္ သူက သူငယ္ခ်င္းေတြေနာက္မွာ လိုက္ပါသြားခဲ႕ျခင္းျဖစ္သည္။ ခဏၾကာလွ်င္ သူ႕မိဘေတြ ကြ်န္မ၏ စာသင္ခန္းသို႕ ေရာက္လာၾကေတာ႕မည္။ ေတာ္မီ စာမလိုက္ႏိုင္တာ စည္းကမ္းပ်က္တာေတြအတြက္ ေဆြးေႏြးရန္ ဖိတ္ေခၚထားျခင္း ျဖစ္သည္၊
    သူတို႕လင္မယားက အတူတကြ မဟုတ္ၾက။ မ်ားမၾကာမီက စ၍ တစ္ေယာက္ႏွင္႕ တစ္ေယာက္ ကင္းကြာ ေနခဲ႕ၾကသည္။ ယခု ႏွစ္ေယာက္လံုးကိုပင္ တစ္ျပိဳင္နက္ ဖိတ္ထားေၾကာင္း သူတို႕မသိၾက။
    ေတာ္မီက တစ္ဦးတည္းေသာသားျဖစ္သည္။ ဟုိတုန္းက သူအလြန္ေပ်ာ္ခဲ႕သည္။ အတန္းထဲမွာ စာသိပ္ေတာ္သည္။ ဆရာ႕စကားလည္း နားေထာင္သည္။ ယခု ေတာ္မီ စာညံ႕လာသည္ မိမိခ်စ္ျမတ္ႏိုးေသာ မိဘႏွစ္ပါး တကြဲတျပားျဖစ္ကာ၊ မၾကာမီ ကြာရွင္းျပတ္စဲေတာ႕မည္႕ အေနအထားေရာက္ေနျခင္းအတြက္ ရင္ကြဲပက္လက္ျဖစ္ရရွာေသာ ကေလးတစ္ေယာက္၏ တံု႕ျပန္ခ်က္တစ္ရပ္သာျဖစ္ေၾကာင္း မိဘမ်ား သေဘာေပါက္ေအာင္ ကြ်န္မေျပာရေတာ႕မည္။ ဘယ္လို ေျပာမည္နည္း။
    ေတာ္မီ၏ မိခင္ေရာက္လာကာ ကြ်န္မစာပြဲအနီး ေနရာခ်ထားသည္႕ ကုလားထိုင္တစ္လံုးမွာ ၀င္ထိုင္သည္။ မ်ားမၾကာမီပင္ ဖခင္ေရာက္လာသည္။ ဟုတ္ျပီ။ အနည္းဆံုး အခ်ိန္ေနာက္မက်ပဲ ေရာက္လာရေလာက္ေအာင္အထိေတာ႕ သည္ကိစၥအတြက္ သူတို႕ပူပူပင္ပင္ ရွိၾကသည္ပဲ။
    ႏွစ္ေယာက္ေတြ႕လိုက္ရေတာ႕ အံ႕အားသင္႕သြားၾကသည္။ မေက်မနပ္သည္႕ အၾကည္႕ေတြ အျပန္အလွန္ ျဖတ္သန္းသြားသည္။ သည္ေနာက္ေတာ႕ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ တမင္တကာ မသိက်ိဳးကြ်န္ျပဳေနလိုက္ၾကသည္။
    ကြ်န္မ သူတို႕ကို ေတာ္မီ၏ ေျပာင္းလဲလာေသာ အျပဳအမူမ်ားႏွင္႕ ပညာေရးဘက္တြင္ က်ဆင္းလာပံုမ်ား အေၾကာင္း အေသးစိတ္ေျပာျပသည္။ သည္အခ်က္ႏွစ္ရပ္ကို ဆက္စပ္ျပကာ သူတို႕ေၾကာင္႕ ကေလးမွာ ဘယ္ေလာက္အထိ နစ္နာေနရသည္ဆိုတာ ကြက္ကြက္ကြင္းကြင္း ျမင္လာေအာင္ေဖာ္ျပေပးႏိုင္မည္႕ ထိမိေသာ စကားလံုးမ်ား ကြ်န္မ အသည္းအသန္ အေျပးအလြားစဥ္းစားသည္။ စကားလံုးရွာ၍မရ။ ေတာ္မီကပ်စ္ကညစ္ ေရးျခစ္ထားသည္႕ ေက်ာင္းသင္ခန္းစာ အေျဖလြာ စာရြက္တစ္ခုခုကို ျပၾကည္႕လွ်င္ေကာင္းမည္ဟု စိတ္ကူးရသည္။
    သူ႕စာေရးခံုထဲ လိုက္ရွာေတာ႕  ေနာက္ဘက္ပိုင္းမွာ ထိုးထည္႕ထားသည္႕ စာရြက္တစ္ရြက္ သြားေတြ႕သည္။ အဂၤလိပ္စာ အေျဖလြာ။ လံုးေခ်ထားသည္႕ စာရြက္ကို ျဖန္႕ၾကည္႕ေတာ႕ မ်က္ရည္စေတြ စြန္းေပေနတာ ေတြ႕ရသည္။ စာႏွစ္မ်က္ႏွာလံုး ေရးျခစ္ထားေသာ္လည္း အေျဖေတြမဟုတ္။ ၀ါက်တစ္ခုတည္းကိုပဲ အထပ္ထပ္ အျပန္ျပန္ ေရးထားျခင္းျဖစ္သည္။
    စာရြက္ကို ပိုစန္႕သြားေအာင္ အသာအယာပြတ္သပ္၍ ျဖန္႕ျပီးေနာက္ ေတာ္မီ၏ မိခင္ထံ ကြ်န္မ ကမ္းေပးလိုက္သည္။ သူဖတ္ၾကည္႕ျပီးေနာက္ စကားတစ္ခြန္းမွ်မဆိုဘဲ ခင္ပြင္းသည္သို႕ ေပးသည္။ ဖခင္ မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္သြားသည္။ သည္႕ေနာက္ သူ႕မ်က္ႏွာေပ်ာ႕ေပ်ာင္းလာျပီး အေသာ႕ျခစ္ထားေသာ စာလံုးေတြကို တေမ႕တေမာၾကီး ေငးစိုက္ၾကည္႕ေနသည္။
    ေနာက္ဆံုးတြင္မွ စာရြက္ကို ေသေသခ်ာခ်ာ ေခါက္ကာ သူ႕ အိတ္ထဲ ထည္႕သည္။ ျပီးလွ်င္ ၊ ဇနီးသည္ ဆန္႕တန္းေပးထားေသာ လက္ကို လွမ္းကိုင္သည္။ အမ်ိဳးသမီးက မ်က္ရည္စေတြကို သုတ္ကာ သူ႕အားအျပံဳးႏွင္႕ၾကည္႕သည္။
    ကြ်န္မမ်က္လံုးမ်ားမွာလည္း မ်က္ရည္ေတြ အိုင္၍ေနပါျပီ။ သို႕ေသာ္ သူတို႕ႏွစ္ဦးလံုး သတိျပဳမိၾကပံုမေပၚပါ။ ဇနီးသည္ ကုတ္အက်ၤီ၀တ္ေတာ႕ ခင္ပြန္းသည္က ကူညီေပးျပီး ႏွစ္ဦးအတူတကြ ထြက္ခြာသြားၾကသည္။
    ၀ါတာတာ ဗလာစာရြက္ေပၚမွာ ေရးျခစ္ထားသည္႕ ေ၀ါဟာရစကားလံုးမ်ားက မိသားစုဘ၀ ျပန္၍သာယာလွပေအာင္ စုစည္းေႏွာင္ဖြဲ႕ေပးခဲ႕ေပျပီ။ ေၾကကြဲေနေသာ ကေလးငယ္တစ္ဦး၏ ပူပန္ဆင္းရဲေသာ ႏွလံုးသားမွ ပြင္႕အန္က်လာသည္႕ လွဳိက္လွဲျပင္းျပေသာ စကားလံုးမ်ား......။
    "ေဖေဖ...ေမေမ...ေဖေဖ႕ကို ခ်စ္တယ္...ေမေမ႕ကို ခ်စ္တယ္...ေဖေဖ႕ကို ခ်စ္တယ္...ေမေမ႕ကို ခ်စ္တယ္..."

                                                           [မူရင္း။   ။ Jane Lindstrom ၏  Tommy's Essay]