အေမ

ဆင္းရဲျခင္းဆိုတဲ့
အေျခခံလူတန္းစား အကၤ်ီကို၀တ္
ႏြမ္းလွတဲ့ မာနေတြနဲ႔အတူ
အေဖသိလား...
အေဖမရွိေတာ့တဲ့ေနာက္
သားတို႔မွာ ဘာမွ မက်န္ခဲ့ဖူး....။
အေမ့မွာေတာ့ ေရြေတာင္ၾကီးျပိဳ
သြားေလခ်င္းဆိုျပီး အျပည္႔အ၀
လြမ္းဆြတ္ခြင့္ေတာင္မရခဲ့ဖူး...
ငါ့သား ငါ့ ေသြးဆိုတဲ့ အတၱတခုနဲ႔တင္
သူ႔ဘ၀ အစကျပန္စခဲ့တယ္..။
ဘယ္သူ႔ဘယ္သူ ရဲ႕အကူအညီမ်ိဳးကိုမွ
မယူပဲ ကၽႊန္ေတာ့ဘ၀ ဒီေန႔ဒီမွ်ထိ
အေမ့ရဲ႕ ေခၽႊးေတြေသြးေတြနဲ႔
တည္ေဆာက္ေပးခဲ့တာ....။
ကၽႊန္ေတာ့ ဘ၀သက္တမ္းတေလွ်ာက္
“ အဲ့ ဒါမုဆိုးမ သားေပါ့”
ဆိုတဲ့ နိမ္ခ်တဲ့ အၾကည္႔မိ်ဳးေတြ
နိမ္ခ်တဲ့အေျပာမ်ိဳးေတြ
တခါမွမခံခဲ့ရဖူး...။
ဘယ္အရာကိုမွ လုိခ်င္ဘာတယ္
ဆိုျပီး ဖြင့္ေျပာခြင့္ေတာင္မရလိုက္ဖူး
အေမျဖည္႔ဆည္းေပးခဲ့တာပဲ...။
ဒါေတာင္မွ မသိတတ္မလိမ္မာတဲ့
သားမိုက္ရဲ႕အျပစ္ေတြေၾကာင့္
ခ်စ္လွစြာတဲ့ အေမနဲ႔အေ၀းမွာ
ေရာက္ေနရတယ္။
“လူ႔ေအာက္က်ိဳ႕ လို႔ လူပိမေသပါဖူးသားရယ္
အေမ ဘယ္ေလာက္ပဲေအာက္က်ိဳ႕ရပါေစ
သားရဲ႕ မ်က္ႏွာ တခ်က္ညိွးသြားမွာေၾကာက္ပါတယ္”
တဲ့ အေမ့ရဲ႕စကားေလ...
အေမရယ္.....
သားမိုက္ခဲ့မိတဲ့ အတြက္
အေမနဲ႔ အတူမေနရေပမယ့္
သားက အေမ့ေမတၱာေလာင္းရိပ္ေအာက္က
ဘယ္ေတာ့မွ ထြက္ခြာသြားႏိုင္မွာမဟုတ္ဖူး..။
ဘယ္ေလာက္ပဲေပခဲ့ေတခဲ့
အေမ့ကို ဘယ္ေလာက္ပဲ
မ်က္ရည္က်ေအာင္လုပ္ခဲ့လုပ္ခဲ့
“ အေမ သားကေလ... ”
ဆိုျပီး ခၽႊဲလိုက္တိုင္း
အေမ့မ်က္ႏွာေပါက ေလွ်ာ့သြားတဲ့
တင္းမာရိပ္ေတြ....
အေမ့မ်က္ႏွာေပါက ပီတိအျပဳံးေတြကို
သားဘယ္ေတာ့မ်ားမွ ေမ့ႏိုင္ရက္ပါ့မလဲအေမရယ္။
ကံဇာတ္ဆရာရဲ႕ စာမ်က္ႏွာ
အလွည့္အေျပာင္းေၾကာင့္
အေမ့ရဲ႕အေ၀းတေနရာမွာ
ေရာက္ေနရေပမဲ့..
အေမ့ရဲ႕ ရင္ထည္းမွာေတာ့
သားက ထာ၀ရရွိေနမွာေသခ်ာပါတယ္။
သားလုပ္ခဲ့တဲ့အျပစ္ေတြ
သားအတြက္က်ခဲ့ရတဲ့
အေမ့မ်က္ရည္ေတြကို
ေက်ေစဖို႔ သားဒီကဗ်ာေလးနဲ႔
အေ၀းတေနရာကေန
ေမေမ့ကို ဦးခ်ကေတာ့လိုက္ပါတယ္....အေမ ။   ။